Gedichten

Alleen

Verstild, zit jij op de bank
Tegen elke wil en dank

Traag, vergaan jouw dagen
Hoe lang nog, blijf jij me vragen

Je ogen verdrinken, langzaamaan
Verstild sta jij daar, bij het raam

Nee

Jij zegt; mijn leven heeft zo geen zin
Ik ga dood, van binnenin

Vol is jouw hoofd, het is te zwaar
Waarom is jouw leven zo barbaar

Laat me nou gaan, is wat jij zegt
Nee nee nee, ik wil dat je vecht

Pijn

Er is niemand die het aan je ziet
Wat er in jou omgaat, dat grote verdriet

Je bent zo jong, maar zo alleen
Waar moet je toch, in vredesnaam heen

De lange wegen, die jij aflegt
Het lijkt zo’n eindeloos gevecht

Pijn, is voor jou niet onbekend
Alsof je voor het ongeluk, geboren bent

Gat

Jouw verdriet, vreet mij helemaal op
Op mijn tandvlees, ik ben doodop

Tranen blijven maar stromen
Is er ooit tijd voor ‘mijn’ dromen?

Nog een beker drinken en wat eten
Mijn brein is, in tweeën gespleten

Onbegrip

Kan ik jou, je twijfels vergeven?
Jij vindt het allemaal zo overdreven

Jij hebt er zoveel over gelezen
Autisme is vast wel te genezen

Hoe kun je mij nu zo wantrouwen?
Ik durf niet meer, op jou te bouwen

Het is dat, wat een leegte schept
Was het maar zo, dat jij gelijk hebt

Doorgaan

Iedereen, loopt door en voorbij
Ik sta stil met jou aan mijn zij

Mijn vuisten vormen zich tot een bal
Waarom zit jij daar, in dat dal

Niet veel hoor ik nog, om ons heen
Maar ze bedoelen het vast niet, zo gemeen

Eenzaam

De hele dag, alleen en vervelen
Niemand die nog met jou wil spelen

Je hebt ook niets om te vertellen
Zouden ze je daarom, achterstellen

Eenzaam ben je elke dag
In ons huis, ontbreekt gelach

Moeten

Het komt goed, is wat ze zeggen
Zal ik weer mijn grens verleggen?

Positief, is wat ik moet blijven
Het doet mijn hele lijf verstijven

Donder toch op, zeg ik in mijn hoofd
Het licht in mijn tunnel is gedoofd

Zeg me liever, hoe lang dit nog duurt
Mijn leven is al, zo lang ommuurd

Wantrouwen

Gaat het om opvoeden of opvangen
Of heb jij andere belangen

Het is vast niet echt, we doen alsof
Daarom is haar toetje vast zo dof

Maar geloof je wel, wat je voelt
En is wat je zegt, ook zo bedoeld

Ten einde raad

Al die angsten, ze maken jou gek
Jij wordt zo woedend, een blinde vlek

Bewaar de rust in vredesnaam
In dit moederschap, ben ik niet bekwaam 

Spijkers schieten door mijn hoofd
Mijn geest wordt weer eens leeggeroofd

Mezelf bedwingen, lukt soms niet
Er is weer, teveel leed geschiet